Sa Ulo ng Isang Pinay Turista (Part 1)

In my opinion, hindi magiging effective ang entry na ito kung sa purong English ko sya isusulat kaya naman, Taglish mode muna ako ngayon.

Kung may salitang magdedescribe sa aking pag-fly patungo sa Singapore, yun na siguro ang salitang “surreal.” Minsan, lalo na noong malapit ko nang lisanin ang Pinas, napa-isip rin ako kung ano ba ang nakain ko’t nagpakuha ako ng ticket sa ate ko at nagdesisyong iwang saglit kung anuman ang meron ako sa aking bayan.

“I’m bored” may not quite cover my decision to fly pero it’s part of my answer. Gusto ko rin syempre kumita nga mas malaki-laki—yun e kung pwede sana…sabi ko kasi sa kapatid ko, pangarap kong yumaman someday and when I do, magpapakulot ako at mag-Iingles madalas kagaya ni Marimar, err, Bella Aldama! Aww!

Matapos ang regular na countdown ng utol ko, dumating din ang araw ng aking flight. The day before lang ako nag-pack. Kasi naman ginagamit ko pa ang mga gamit ko at di ko sila magagamit kung nakasiksik na sila sa isang maleta. In any case, nailigpit ko naman halos lahat bago ako umalis.

Promdi ang dating ko sa airport. Kahit na ilang beses na nag-run through sa akin ng steps before boarding ang ate at mommy ko, lost pa rin ako. Overwhelmed kasi ako sa mga nangyayari sa akin. In fairness, ganoon pala ang nasa beyond ng gate ng airport. Noon kasi hanggang waiting area lang ako.

I wanted to embark on the adventure alone, as in magmumunimuni ako sa area kung saan maghihintay ako ng boarding announcement at mag-eemote mag-isa sa plane kung saan dudungaw ako sa bintana at magtatanga. Kaya lang persistent ang nanay ko. Hinanapan niya ako ng ka-tag-team sa byahe. Eventually natanggap ko rin naman ang inimpose na buddy ng nanay ko. At least may taga-direct sa akin kung ano na nga ba ang next kong gagawin.

Sa eroplano, medyo kabado ako dahil baka mamaya masuka ako sa byahe. Hindi kasi ako fan ng pagbabyahe. Nakakahiya namang magkalat sa eroplano lalo na kung wala kang katulong magpulot ng mga kalat mo.

Contrary to my fear, naging smooth ang flight ko. Take off pa lang, solb na ako. Di ko na nga kinailangan iminom ng mala-Bonamine na gamot (face-out na ang Bonamine kaya yung generic brand ang nabili ko). Di rin ako napraning na baka mag-crash kami kahit na worried ako na yung maong pants na suot ko e masyadong mabigat especially pag naka-submerge ako sa tubig—me pagka morbid kasi ako mag-isip minsan.

Sa window seat ako pumwesto. Gabi ang flight ko, chances are, wala akong makikita sa bintana but what the heck! Maysa-gamugamo naman ako kaya high na akong makita yung mga ilaw ng Maynila from a falcon’s point-of-view.

Habang nasa gitna ako ng pag-gorge ng aking dinner sa plane—we had chicken, side salad, rice, bun, and jello cheesecake (ang weird!) plus orange juice—bigla kaming naka-experience ng some kinda turbulence. I had to hold on to my cup of juice kasi baka tumapon. Sticky yon! Pag silip ko sa bintana, nakita kong kumikidlat sa labas. Creepy! Tanaw ko kasi yung right wing ng plane. E before, nakanood ako ng movie kung saan may monster na nakaupo sa wing ng plane nila. Yung view ko sa window ko, ganoon yung eksena sa movie na napanood ko, syempre minus the monster. I remember the monster eating the plane’s engine kaya nag-crash sila. Buti na lang at walang monster sa plane namin!

Soon pinatay na ang lights sa plane namin, option mo na lang if you want to turn on your light which is more of a tiny spotlight. Ok sya, nabawasan ang light pollution. Luminaw tuloy ang view sa labas. Ang ganda, pare! Feeling ko, napagitnaan ako ng stars sa itaas and clouds sa ibaba. The sight was definitely one of the most beautiful things I’ve seen in my life!

At that point, medyo na-teary-eyed ako. Naisip ko, naku, maeenjoy ni Nichi ito! Baka nga sabay kaming mag, “whoa,” sa tuwing lumiliko yung plane. Emotional ito pero I have to say, akala ko noon, sabay kami ni Nichi na makakapunta sa Singapore kaso ayun, nauna na siya! Although na-sad ako, I found real comfort in the thought na since nawala si Nichi, a part of him lives inside me kaya kung anuman yung saya and awe na naeexperience ko sa bawat araw na buhay ako, I share those moments with him.

Maya-maya pa, inannounce na ng pilot namin na magla-land na kami in a few minutes. Nagsimula ko nang matanaw ang mga ilaw ng mga barko sa ports ng Singapore. Doon pa lang nag-sink in sa akin ang mga pinaggagagawa ko. Shucks! This is it. I really am several miles away from home!

Paglapat ng mga gulong ng plane namin sa airport, nagsimula na tumibok nang malakas ang puso ko. And for a moment there, I think I experienced cold feet. Parang gusto kong sabihin sa driver, “Manong, balik ninyo na lang po ako sa amin.”

But then nanaig yung thirst ko for adventure kaya hayun at lumabas ako ng plane kasabay ng lahat ng tao sa eroplano. And once nakapasok na ako sa gate ng airport, naalala ko na naman na nasa ibang bansa na ako. Kasi kahit medyo may hawig sa akin yung mga taong sumasalubong, iba naman ang salita nila. Major effort nga ako to understand the immigration guy who asked me where I’m staying in Singapore. Aba’t nakichika pa kung married na ba daw ang sister ko!

Halos mga two seconds (O.A. pero parang 2 seconds lang talaga ang pagitan) after I stepped out of the claim-your-baggage-here area ng Singapore airport, may narinig na akong sumisigaw ng pangalan ko—actually di siya sigaw na sigaw. More of, pabulong na sigaw. Ayun na nga si Ate at si Kuya Wah, handa na akong dalhin sa bahay nila.

Siguro may alas dose na ng madaling araw nang makarating ako sa bagong home ng ate ko at ng pamilya niya. It is located among the rows and rows of buildings that look exactly like it. It will surely take time for me to find my way to the correct unit.

Actually, there are a lot of things in my life now which will surely take a lot of getting used to.

(To be continued.)